16.02.13r
Przyjmijmy wezwanie do refleksji św. Cezarego z Arles:
Znak Chrystusa i Jego krzyż są rzeczą wielką. Bracia najdrożsi!
Proszę was, abyśmy się głębiej zastanowili, dlaczego jesteśmy chrześcijanami i nosimy na czole krzyż Chrystusa. Winniśmy wiedzieć, że
Nie wystarczy nam przyjąć miano chrześcijan, o ile nie pełnimy uczynków chrześcijańskich. Sam Pan powiedział w Ewangelii: Cóż pomoże, że mówisz do Mnie: Panie, Panie, a nie czynisz tego, co mówię? Jeżeli nazywasz się żołnierzem chrześcijańskim i stale się znaczysz krzyżem Chrystusa, a nie udzielasz według swych możliwości jałmużny, nie dbasz o miłość, sprawiedliwość i czystość, to nic ci nie pomoże imię chrześcijańskie.
Znak Chrystusa i Jego krzyż są rzeczą wielką. Dlatego też tym
tak drogocennym znakiem winna być znaczona rzecz wielka i
drogocenna. Cóż pomoże, że zrobisz pieczęć ze złotego pierścienia, a w środku ukryjesz cuchnące plewy? Cóż pomoże, że znak Chrystusa kładziemy na czole i na ustach, jeżeli w' w środku, w duszy, magazynujemy występki i grzechy? Kto źle myśli, mówi i czyni, jeżeli nie chce się poprawiać, to gdy się żegna „krzyżem”, grzechu swojego nie pomniejsza, ale go powiększa. Wielu nawet, gdy idzie kraść albo popełnić cudzołóstwo, to najpierw żegna się, a przecież nie odwodzą się od złego czynu. Nie wiedzę biedacy, że bardziej zamykają w sobie demony, niż je wykluczają.
Kto zaś usiłowałby z Bożą pomocą wady i grzechy odpędzić od siebie i napełnić się dobrymi myślami, ten słusznie kładzie znak „krzyża" na swoich wargach, gdyż usiłuje dokonać takich czynów, które zasługują na przyjęcie znaku Chrystusa. Skoro napisane jest: „Królestwo Boże nie przejawia się w mowie, ale w mocy", oraz „Wiara bez uczynków jest martwa”, to aby miano chrześcijanina posłużyło nam nie na sąd, ale jako lekarstwo, nawróćmy się do dobrych czynów.
