Uroczystość Wszystkich Św. i Dzień Zaduszny
Dzień Wszystkich Świętych przypomina nam podstawową prawdę o powołaniu każdego człowieka do świętości. Świętym jest tylko Bóg. W miarę, jak zbliżamy się do Boga, w miarę, jak otwieramy przed Nim nasze serca, w miarę, jak wypełniamy Jego wolę, uczestniczymy w Jego świętości. W naszej ziemskiej wędrówce poprzedziły nas już niezliczone rzesze ludzi świętych, których imiona są znane tylko Bogu. Oni wszyscy żyją już w Nim, dlatego są świętymi. Oni oglądają już Boga twarzą w twarz.
Uroczystość Wszystkich Świętych to radosne święto, wypełnione nadzieją, że po naszej śmierci będziemy przebywać z Bogiem, że nasz stan szczęścia będzie trwał wiecznie, ponieważ nigdy się nie kończy życie raz rozpoczęte.
Uroczystość “Świętych obcowania” jednoczy Kościół walczący, czyli nas, żyjących, i Kościół tryumfujący – oglądających już w niebie chwałę Boga. Wszyscy razem tworzymy jedną, wielką wspólnotę ukrzyżowanego i zmartwychwstałego Pana.
W Dzień Zaduszny, a najczęściej już poprzedniego dnia, odwiedzamy groby tych, którzy kształtowali nasze życie, jak i tych, którzy trwają w naszej pamięci dzięki swoim wielkim dziełom. Stojąc nad grobem bliskich nam osób, wracamy do dnia pożegnania i uczuć związanych z doświadczeniem pogrzebu.
Odwiedzanie grobów i modlitwa za zmarłych jest nie tylko spełnieniem powinności względem nich i okazaniem szacunku, ale jest też potrzebą, zaspokojeniem tkwiącej gdzieś w nas tęsknoty za zmarłą osobą.
Modlitwa za zmarłych w listopadowe święto jest najpełniejszym wyrażeniem naszej wdzięczności, miłości i pragnienia spotkania z nimi. Gdyby nie głęboka wiara w to, że tam jest życie piękniejsze, owa tęsknota nigdy nie byłaby ukojona
